Rondje door de wijk, en een stukje bos met een wel héél gave verrassing!

Een blokje door de wijk.... wat klinkt het saai, maar eigenlijk is het helemaal niet zo. Gewoon de leukste route kiezen, eens dóór dat parkje of groenstrookje lopen waar je altijd zo hard langsrijdt: het maakt dat je je vertrouwde omgeving eens letterlijk van de andere kant bekijkt en dan zie je dat het er van die kant eigenlijk (ook) heel leuk uitziet. Eerlijk is eerlijk: het prachtige lenteweer helpt daar wél aan mee, en maakt dat alles er nóg leuker uit ziet.

Zo wandelend bedenk ik me, dat ik me eigenlijk véél mobieler en vrijer voel dan als ik op de fiets zit of in de auto rij. Ik wordt er haast kinderlijk blij van, want als ik links wil, ga ik links, wil ik rechts ga ik rechts: ik wordt als wandelaar niet beperkt door verkeersborden "verboden in te rijden" en als ik over olifantenpaadje wil afsnijden, of door een poortje achter de huizen: dan kán dat gewoon: het geeft een vreemd gevoel van vrijheid. Ik ben er dol op!

Al wandelend belandde ik al snel aan de rand van de wijk, wat ook gelijk de rand van de stad Oosterhout is en waar het Oosterheidebos begint. 

De sloot aan de rand van het bos zat (nu al!) vol met kikker- en paddendril! 

Het is een stuk bos met een behoorlijke geschiedenis: vroeger, dat wil zeggen in de 18e eeuw, oefende stadhouder Willem V met zo'n 30.000 manschappen. De heuvels in dit bos (eigenlijk kogelvangers) zijn dáár nog steeds de overblijfselen van. Eigenlijk loop je dus over een heel oud militair oefenterrein!

In de bossen rondom Oosterhout zitten behoorlijk véél spechten: de overbekende bonte specht is alom vertegenwoordigd, maar een de groene specht hoor je vaak lachen : een geweldig geluid!

Ook in het Oosterheide bos bárst het van de spechten: niet vreemd, want het is een afwisselend bos, met veel naald- en loofbomen, en behoorlijk wat dode bomen: wat kan een specht zich nog meer wensen?

De specht die ik vanmorgen tegenkwam, had ík nog nooit eerder live in het echt gezien: de zwarte specht! 

Wát een joekel is dát! Een halve meter specht die zit te hameren: dat klinkt alsof er iemand hout staat te hakken met een bijl. Lekker op het gemakje en kei-hard: pok! pok! pok!

Nadat ik afscheid genomen had van de specht heb ik mijn rondje door het bos afgemaakt en weer terug naar huis gelopen. Na tweeënhalf uur was ik wel toe aan een boterhammetje ;-)